seni istediğim kadar çoğaltabiliyorum
yokluğunda
ki sen beni istemediğim kadar eksiltiyorsun
varlığımda
bir insanın kendine yabancılaşmasını öğrendim
yaldızı dökülmüş tozlu aynalara bakmaya bakmaya
bir insanın kendisini kandırmasını da öğrendim
gerçekleşmeyen düşleri inatla tekrarlaya tekrarlaya
o kadar çoğaltıyorum ki seni
hayatta bana yer kalmıyor
ve sen beni kendinden her eksilttiğinde
nefesim daralıyor


kuşları azarlıyor
güneşi kovuyorum
gökyüzünden
kara bulutlar üstümü saçların gibi örtsün diye
yağmurlar çağırıyorum gözlerime
içimde solan çehreni sulasın diye
seni hüznüm kadar çoğaltabiliyorum
ki sen benim yeşermeyen sevincimi bile kurutuyorsun
bir insanın kendi kalbini onarmasını öğrendim
sana dair beklentilerimden vazgeçe vazgeçe
bir insanın kendisini bulmasını da öğrendim
umutsuz karanlıklarda yarınlara tutuna tutuna
o kadar çoğaltıyorum ki seni
hayatta bana yer kalmıyor
ve sen beni kendinden her eksilttiğinde
nefesim daralıyor

yağmurlar çağırıyorum gözlerime
kalbim kurumasın diye kendi ellerimde