Okunan şiirlerin ilham kaynağıydık.
Elime aldığım kalemin ucunda,
Beyaz sayfanın zemininde renginde,
Sen ilham verendin ben şiirleri yazandım.

Yazılan her şiirin konusu hecesiydik.
Bahçede ağaç dalında sen narçiçeği.
Ben bahçede şiirleri okuyan bülbüldüm.
Aşkımız ise tarlalarda açan sarı sümbüldü.

Narçiçeği canımın içi şiirleri.
Ağızlarda dolaşan efsaneydi.
Edebiyat defterinde emsaldi.
Bizim aşkımız deniz ile sahildi.

Yazılan her şiirim narçiçeğine gecede yıldız.
Dağlarda yakılan nevruz ve çoban ateşiydi.
Canımın içine şiir yazan şair aşkının bekçisiydi.
Sokaklarda narçiçeğinden aşk dilenen dilenciydi.

Birer hece kelime olduk şiirlerde sen ve ben.
Göğsümüz kabarıyor yüreğimiz aşka doyarken.
İlhamın olmasaydı canımın içi bu şair ağlıyordu.
İyi ki varsın narçiçeğim yoksa bu şair boşa yazıyordu…

kosarli47/mehmet emin dağ