Yüzünü Görmedim ki,

çok uzun zaman oldu benliğimi doldurdun,
hiç görmedim yüzünü,sesin bile duymadım.
gözlerimle öptüğüm, rüyalarda gördüğüm,
resmini yapmak lazım dayanılmaz bir jazla.

hiç bilmem resm yapmayı, fırça bile tutamam,
zoru başarmam lazım, resmin bana hep lazım.
aldım kağıt,kalemi, koklayarak havanı,
oturdum bir masaya, karşımda kız kulesi.

bakarken, yavaş yavaş,günün ilk ışıkları,
yanmaya başladı, aniden ateşin böcekleri.
ellerim birden bire kavradı kalemleri,
o MUHTEŞEM GECEDE ATEŞ GÖZLERİN ÇİZDİM.

sabahın ışıkları uyandırırken beni,
denizin melteminde ben, kendimden geçmişim.
gittim kırlara dogru, uludag yamacına.
duru,beyaz tenini doruklarda buldum ben.

ipek böceklerinin bahçesindeydim birden,
hayalimde gördügüm, hasretiyle yandıgım,
saçların tellerini ipeklerden ban yaptım.
elma bahçelerinde topladım elmaları,
o pembe çiçeklerle oynadım çocuk gibi.
kopardım iki elma o mis kokularıyla,
yanaklarına koydum, bir güzel yakıştılar
deniz esintileri, karışırken dagların duruluğuna,
taze bir sabah çayı gibi, burnuma kokun geldi,
kiraz bahçelerinde gezerken, sensiz,sessiz,
iki kiraz kopardım, oluştu dudakların.
ben ömrümün birinde ilk defa resim yaptım,
ben ömrümün birinde gönül v erdim birine.
yıllardır hayalimde sarıp kokladıgım,sen,
yıllar sonra çık artık, sarılayım tenine.

çocuksu sevinçlerle, masum çığlıklarına,
bazen hüzünlü olan, o minik yüreginde,
kopan fırtınalarla, bazen durgun su gibi,
hallerini yoğurup,yaptım senin resmini.