hayrettin taylan



unutuluş kavminin leyla’sı olarak kaldın leyli gecelerimde
köhnemiş ayrılıkların can yıldızı yanar kara bağrımda
örüntülerini boyamış karmaşıklığın cenini büyür sensizliğimde
yürürüm yar yüküyle
meçhul kalmış sızılarımın çeşnisinde toplanır yadın
sen sonrası benlik aydınlığında kendime kavuşmanın el’aziziyim

umutsu, unutsu, içlensi, demlerin demliğinde kaynar yaram
sızılarımda üşür, günlerimde ısınır, isimlerinde simlenir aram
hecene sarılmış sözcükler gibi cümle başında üşür yalnızlığım
is’yanım işsiz
nefretin defteri bürülmüş bahtsız bedeviler kitabında
özlemlerin seyrine varılmış tahtsız sultanlar gibiyim
sen yok, senden kalanlar fermanın fermuarı gibi
açılmışım kederine
yazılmışım kadrine
sağılmışım vuslatına
beklemişim kendimde
aşk buluşmasına bulmaca kalmış ömrüm
bütün cevaplar senle kalmış,senle yanılmış ve yanmış
çözümsüz kalmış yarle yıkanan yarınlar




her gidenin ardından kalan izlence anlar gibiyim
hiç gidemeyen, hep gelenin gölgesi gibi sendeyim
tek damla yaş
bir dokunuş
değiyor diyemediklerime, yaşayamadıklarımıza, yaşayacaklarımıza



veda eden, varsıl özlemlerin safiri gibi saf kalıyor umudum
içi boşatılmış bakışlar ,içsel dehlize resim oluyor
tutulacak bir el gibi uzaktasın
sürüklenecek bir sel gibi yakındasın
sensizliğin kayası gibi kalıyor aşk kıyım




ıssızlaşma ufkun tanında başlıyor gün’eşsiz her günüme kadar
umudun kızıllığında bakir kalmış bir günler hariç
geceliğini çıkarmış soyunuk hüzünler hariç
heceliğini kitabında saklamış varılışın çocuğu hariç
niceleyen içsel bir titreme, tansık tavırlarımı onarması hariç
gölgeler i üşüyen nazlı ceylanlığının sevi yürüyüşü hariç

kadınsal sıcaklığın kalıtsal ruhumda
bu hariçten gazelin aşk harcı tutkumda
tüm şıklar çözüldüğünde kazanılmış sınavın özümde
sararmış yarınların yaprağı gibi gelişinin titrediği an gibiyim
düşlerinden düşürme, aşkında piştim gayrı