Sevgili gönül dostları bu gün sizlerle 1972 1973 yıllarındaki bir acı anımı hatırlatmak istiyorum sivasın gürün ilçesinden Mehmet isminde bir kardeşimle beraber aynı yıl göreve başladık iki yıl bir arada çalıstık işe girmeden önce arkadaşım almanyaya yazılmıştı almanyaya gitmek için emri gelmiştir 72-73 yıllarına tekabül etse gerek Mehmet istifa ederek almanyaya gitti çalıştıgı iş siyanür maden ocagı imiş burada cigerler tariş olur hastanede tedavi görür memlekette bıraktığı eşi bir kız iki oğlu vardır tedavi olduğu için memlekete dönemez merak eden hanımı almanyadan izne gelen komşularından sorar Mehmet çok hasta ya döner ya dönmez diye haberi alan mehmetin hanımı ise düşüne düşüne kanser olur hastaneye yatar mehmetede eşinin hastalığını çok geç duyururlar ki üzülüp daha fazla hastalanmasın diye bunu duyan Mehmet derhal memlekete döner eşinin yattığı hastaneye varır varır amma eşinin başında asistanlar baş hekimler hocalar fır fır dönerler eşinin kardeşi bacısını başında ağlıyor görür geriden bunları izleyen Mehmet eşinden ümidini keser cansız ceresiz yatan eşine yaklaşır eliyle bir dokunur eşinin bedeninin bir kısmının buz gibi soğuk olduğunu hisseden Mehmet doktorlara döner ümit varmı efendim der bayılır ve düşer bunu gören doktorlar mehmeti ayıltıp Allahtan ümit kesilmez derler bu teselliyi ederken mehmedin eşi ruhunu teslim etmiştir . Benim arkadaşım olan Mehmet ise eşini defnettikten sonra bakanlığa gelerek başından geçenleri anlattı . Bir şiir yazmamı istedi işte bu şiiri arkadaşım mehmedi bir nebze teselli etmek için yazmıştım .
O günden bu güne kadarda mehmetten bir daha haber alamadım bu şiirin bir nüshası arkadaşım Gürünlü mehmettedir . Öldü ise yüce mevladan her ikisinede yüce Mevla rahmet eylesin . Defterin arasında kalan bu şiirim gecen gün elime geçti bende şiir dostlarıyla paylaşıyorum şiirimin anısı budur

SÜRMEDEN GELDİM

Kahpe gurbet eller ayırdı yardan
Bir vefa görmedim ettiğim kardan
Gözüm açılmadı ağıttan zardan
Sıcak yatağını sermeden geldim

Yarim almanyadan gelemez sanmış
Asılsız sözlere nasılda kanmış
Hasta olmuş el sözüne inanmış
Yüzüne yüzümü sürmeden geldim

Muayene eder asistanı hocası
Baş ucunda ağlar gardaş bacısı
Ne zorumuş dostlar hanım acısı
Bir tas soğuk suyun vermeden geldim

Yazın kışlık hazınını dermişti
Yar gelecek diye kazak örmüştü
Bir kız iki oğlan evlat vermişti
Anın dertlerine ermeden geldim

Varıp diyemedim ben geldim gülüm
Çünkü bedenini sarmıştı ölüm
Mehmet der yar dertli perişan halim
Aldım kefenini sarmadan geldim

Derdimi anlattım yükseli yazdı
Komşular birikti kabrini kazdı
Nazlımın ölümü bağrımı ezdi
Yarin soğuk yüzün görmeden geldim

Osman YÜKSEL