Kendime...

Bazen çok konuşursun
Anlaşılmazdır kelimelerin
Satılmazdır cümlelerin
Ne dediğini
Ne ifade ettiğini
Niçin edebiyat’a yazdığını bir sen anlarsın meselci



Bazen kaybolursun
Kaçarsın aşina şehirlerden
Nehirlerden tam sürat geçersin Dicle’nin kıskandığı
Fırat’ın kızdığı
Mezopotamya Ovası’nın yeşilden uzaklaştığı
Mardin’in bu deli adımlarına hayran kaldığı ama



Bazen kocaman susarsın
Tek sözcük çıkmaz ağzından
Diline suskular yerleşir
Kalbine namümkün sessizlikler uğrar
Ve bu demlerde kendinle debelenir
Kendinle acımasız boğuşur
Üzülürsün için için meselci




Bazen acayip iyi olursun
Yardımsever kalırsın insanların gönlünde
Kelebeklerin kanadında uzun ömür
Sonra bu olağanüstü hallerine
Keyfine diyecek söz bulamaz şairler
Şiirler ellerinden öpmek için
Mısra mısra sıraya dizilir
Utanır iyimser şablonundan kalpsizler
Yüreğin her şeye/herkese neşeyken ortalıkta



Bazen de
Daha doğrusu(itiraf) aşka bürünürsün
Sanan
Seni okuyan hemen ’aşk adamı’ der şahsına
Alizatının hatırına denizler daha da dalgalanır
Daha da sımsıcak bakar dünyaya güneş
Daha da güzel oyunlar oynar çocuklar
Sen Mimoza çiçeği seviyorsun
Sen Mimoza biliyorsun diye bütün çiçekleri meselci...