Denemedim sanma....
seni hic tanimamis saymayi..
yüregimden bu sevdayi söküp atmayi..
bir an olsun dilimden düsür(e)medigim ismini unutmayi..
seninle gelecege dair hayaller kurmamayi..
evet denedim..

Sonuc..

Görüyorsun iste...
ne zaman elime kalemi alsam,
"SEN" le baslayan cümleler damliyor mürekkebinden.
ve ilk kez...
"SEN" i yazarken kan damliyor yüregimden.
affet beni...

Bu hikayenin sonu böyle olmamaliydi..
gel gör’ki...
gönül ferman dinlemiyor.
hayat’mis, kader’mis, imkansiz’mis hic anlamiyor.

"SEN" diyor baska birsey demiyor.

"SEN" den öte baska birsey bilmiyor.

"SEN" den baska hickimseyi sev(e)miyor.

Oysa ben seninle kaderime bir sans daha verdigimi sanmistim. fakat anladim’ki... asil kader bana seninle son bir sans vermis. anlamam icin ve yine aglamam icin...
sevmek, sevilmek bana göre degilmis..

Ne demis sair..?

Hayat bazen vermek ister aldiklarini, mucizeler hep böyle ansizin gelir...
iste sende benim mucizemdin.

Hayatin benden (c)aldiklarina karsilik bir özür hediyesiydin yüregime.
Gülümseyistin hergün aglayan gözlerime.

Kalemi unutmus ellerime söz oldun, sigmadin cümlelere.
siir oldun, yetmedin kelime hazineme.
belkide kalemi elime son alisimdir bu.
hayat defterine yazdigim son sözlerim.
kader’e en son sitemim.

Lakin inanmiyorum artik..ne sairlere..nede yazilan siirlere..hayat vermiyor iste aldiklarini, caldiklarini.. vermiyor..
anladim iste... yine agladim iste..




Dertli Saaairrr