Yine; sen ve ben..

İki yalnız.. iki yaşlı yürek.. iki kocamış çınar..

Sana anlatıyorum çınarım, tek dinleyenim, tek sırdaşım, sana seslenirken sanki o var gibi şu yaşlı bedeninin içinde... Duyar mı? yaşlı yüreği, dinler mi? dersin, okur mu? acaba göğe çıkan yazılı feryadı… Bilmiyor musun? Evet, bende bilmiyorum dostum ama yinede bunu yapıyorum… Haydi, o zaman göçmeden gün bir daha yazalım belki geceye kalmaz vakit…

Ey yar; sensiz gecelerde yıldızlar dost yalnızlığıma, aldatıyorlar beni ilk gün ışığında…

Affet beni çok yorgunum ‘GÖZYAŞLARIM’ senden fazla.. bir yangının ortasında yürüyorum ‘YALNIZLIĞA..’ vazgeçtim ‘HER ŞEYDEN…’ korkular bıraktım ardımda, yollarım tuzak, yenildim ‘HÜZÜNLERE…’ Yenildim… aç kapını yalnızlığım, ben geri geldim…

Bana geri ver ıslanmamış gülen gözlerimi/ bana geri ver kararmamış güzel günlerimi/ bana geri ver tükenmemiş büyük sevgileri/ bana geri ver, ver hepsini geri…
İşte böyle sevgili; Aşkın ilk soluğu mantığın son soluğudur… Eğer geceler seni düşündüğüm kadar uzun olsaydı asla sabah olmazdı…

Hadi tevekkülle gül, o da gülsün…
Ve sen yine denendiğinde ve yine kalbin daraldığında ve yine bütün kapılar yüzüne kapandığında ve yine ne yapman gerektiğini bilemediğinde… Uzun uzun düşün ve hatırla yaratanını! Allah kuluna kafi değil mi? Geceyi yapan, sabahı yapmaz mı? ’Senliliği’ tattıran ’Sensizliğe’ alıştırmaz mı?

Yalnızım diye üzülme koca çınar. Etrafına bak, bak yeni bir fidanlar çıkmakta pınarın yanında,hem ben varım yanında, beraber kocamak,beraber göçmek için... Bende yalnızım,eder iki yalnız.. Zaten insanoğlu doğarken de yalnız, ölürken de yalnızdır...
Ağaçlarda ayakta ölmez mi?
Haydi, yapma, bırak hüznü bir kenara, üzülme çınarım yaşlandı yüreklerimiz diye…

yaşlı yürek çınar
Ömer Sabri Kurşun