Aklımın ucundan bile geçmezdi
Beni böyle sahipsiz zamanlara
Bırakıp da gideceğin
Ve böylesine umursamaz
Böylesine duyarsız kalacağını
Senli gecelerin

O gün başkaldırdı işte kara sevdam
O gün başladı içimdeki en kanlı isyan
Darağaçlarına asıldı kahkahalarım
Zincirlere vuruldu en güzel duygularım
Şimdi özlemlerin hareminde
Çığlık çığlığa dans ediyor hasretin
Acının ipiyle düğümledim zamanı
Ve bütün varlığımı yokluğuna terk ettim
Kurşunlar gizledim gözlerime
Hançer hançer ettim bakışlarımı

Beni bende vuracak biliyorum bu sensizliğim
Biliyorum bir daha dirilişi yok bu gözlerin
Öyle kopardım ki bağlarımı kendimle
Öyle sardın ki hasretinle
Öyle vurdun ki özlemlerinle
Öyle doldurdun ki yalnızlığı yüreğime
Sonunda yüreğim bedeninden firar etti

Hatıralar bile öfkemi yumuşatamıyor
Yokluğun ezikliği bir duman gibi
Çöküyor her yerlere
Kendimden kaçtıkça sana yakalanıyorum
Bir ölü gömer gibi gömüyorum kendimi
Senin gittiğin yere
Bu yürek daha fazlasına dayanamaz biliyorum
Biliyorum
Beni bana düşman edecek kimsesizliğim
Biliyorum
Beni benden edecek sensizliğim

Sana ayarlanan zamanlardan haykırıyorum
Bu bir ilanı ölümdür ecelsiz tarafından
İpi kopuyor artık benim için dünyanın
Dürülüyor ömür defterim yavaştan
Bittim tükendim yokluk kesildim
Gittikçe gidiyorum gittikçe eriyorum
Anladım artık bu bedende yaşayan sensin
Benim aslında toprağın altındaki
Bunu biliyorum
Öyle sardın ki hasretinle
Öyle vurdun ki özlemlerinle
Öyle doldurdun ki yalnızlığı yüreğime
Sonunda yüreğim bedenimden firar etti

yurdagül özay