bu senin ilk mektubun
bugün haberlerini aldım
sevinçten çıldırıp da
donakaldım

açıp baktım zarfı
ne pul ne damga
mektubunu okurken
ağladığımı sanma

kâğıdın orta yerinde
sadece iki cümle
bütün gücünle
senin sevda tarzında
yani senin
kendi el yazında

"bekle geliyorum
seni seviyorum "
diye yazmışsın Âye
ne adresin ne tarih
bir kelime iki hece
adını yazmışsın
sadece

ne çok haberlerin varmış böyle
ne kadar da uzun yazmışın öyle
sürüp gitmiş günlerce
yaz yaz bitmemiş
kırk gün
kırk gece

uzunca iki cümle
yazdığın o gece
öyle bir mektup ki
baştan sona bilmece
ama hepsini de
çözebildim Âye

ellerin kınalı belli
kokusu sinmiş kâğıda
harflerden sesler duydum
benziyor acı bir ağıda

yazarken ağladın mı Âye ?

saçından bir tel düşmüş
zarfın içine
parmağımla yokladım
alıp saçını elime
uzun uzun kokladım
saçının üç telini
hatıran diye sakladım
saçların siyahdı Âye …

bildin mi
çiçeklerden resmini yaptığımı
başına taçlar taktığımı
hep seni aradığımı
sana yandığımı

ne bildin canım
seni gözlediğimi
ne bildin gülüm
seni çok özlediğimi

günde beş kez okuyorum
bitip tükenmez mektubunu
günde beş kez tazeliyorum
bitmeyen umudum
yoksun gelmiyorsun Âye …

sanadır bu sevdam
bekletme beni daha
kim bilir belki de
çıkamam sabaha

gelsen de gelmesen de
seviyorum Âye’m
seni hep bekleyeceğim
sana vuslatımdır gayem

takıldın bir kere gönlüme
peşinden gelecek sâyem
sena bir gün elbet
kavuşurum Âye’m …



*muzaffer yıldırım
/ Brüksel