Şair kendini anlatıyordu, şubat soğuğunu müjdeliyordu mevsim(ler).

şairdi
çok sevdiği bir kız vardı
adı Mimoza’ydı
güller gibi gülümser
ay gibi parlardı yüreğine
O böyle davranınca ayakları yerden kesilir
uçardı arzuladığı her coğrafyaya
Mardin’e




şairdi
çocukluğu yasaklarla geçmiş
göçebe bir şehirdi adımları
ama yılmamış
ama pes etmemiş
yedi yaşına kadar bilmediği türkçeyi
kürtçe gibi konuşur hale gelmiş
sevmiş iki dilden kendini ifade etmeyi
iki dilde aşkına şiirler sıralamayı
bilmiş en güzel erdem




şairdi
öğretmenlerinin gözünde işaret parmağıydı
okuduğu yılları hep pekiyiyle bitirmiş
takdirlerle üst sınıflara varmış
okumuş
adam olmak için çırpınmış
bütün engellere rağmen




şairdi
sayısız şiarı vardı
doluydu içi hayallerle
güzel yarınlar için duyarlı kalmış
insanlığın selameti için
geniş tutmuştu kalbini
ve açık bırakmıştı kapını
mutlu olmak isteyenlere