bir zamanlar İzmir de vapurlar önce beni alıp giderlerdi
eğdim başımı beni saran derin karanlıklara artık
kentin koğuş kıyılarında volta atarken elimden kaydı
savrulan ümitlerim körfeze düştü
tam ortasından ıslandı
kuru isteklerim kaldı şimdi
kısaca ümitlerimde delikler var artık

bir zamanlar ayıklığım sırt üstü yüzerek uzaklaştı
taaa buradan söylüyorum renklerim kiracısız artık
üstüne kapandığım sesimin tam önünde solmaktayım
akan derenin gölgesinde döktüğüm sevdalar çekip gittiler
beklentilerim çingenelerin giydiği gibi renkli değil
tiner çekti arzularım
kısaca halüsinasyonlar içindeyim artık

bir zamanlar saymaktan yorulurdum bende kalan günleri
devrilmiş her isteğimin tersindeyim artık
günler gitti ben kaldım çok eski pazartesindeyim
tomurcuklarım döküldü
kaç kere çok iyiyim diye hasat veririm
süne zararlısı böcekler yedi tohumlarımı
kısaca gübresiz nadaslara kaldım artık

bir zamanlar su katılmamış çeliktim
ambar kokularına da sözüm geçmiyor artık
durup durup çıplak ateş taşıyorum kızgın potama
arzularım ince teller halinde
örslerin üzerinde kusurlarım beni dövüyor
dövülmüş hatalarımla haddimce hanelerdeyim
kısaca cürufum artık

bir zamanlar İzmir in kıyılarını cebime koyardım
biriktirdiğim renkli taşları betonlar örtü artık
kapısına zincir asılmış Rum evlerinde kaldı çocukluğum
eğildikçe kolonları tavandan düştü beklentilerim
heybeler dolusu midye kırıkları bahçesindeyim
sokak çocuklarının çaldığı yontulmuş pervazlarımda gitti
kısaca çöküyorum artık

bir zamanlar sulara düşen sürülerimi toplardım
çağırma beni körfez gelmem artık
içiminin denizinde dalgalar azalıyor
ya evimin kapısı bulamıyorum
kapıyı bulsam anahtarı unutuyorum
afişleri yırtık sabit duraklara yasladım başımı
kısaca dinginsiz yaşıyorum artık

itinayla koyduğum
akan yalnızlığımı zamanında dolduramadım artık
gözlerimin açlığında
hiç bir olamadım
hiç bir yerdeyim
hiç bir şeyim
anlasanıza kısaca hiç bir zamandayım artık

Serdar San - İzmir, 22. 02 2006