ateş gibi yakar gurbet
her ayrılığın öyküsü berbat
kavuşma ümidinin başlangıcı
elveda demektir gurbet
gül üstünde dikendir gurbet
gurbete giderken her elveda deyişte
bıçak yarası gibi derinleşir acılarım
artar eksilmez efkarım
ateşe düşmüş gibi yakar gurbet
her ayrılışın öyküsü berbat
gurbette gurbeti yaşamak derttir
gurbete düşmek ölüme eştir
ayrılık ölümün diğer adıdır
ayrılırken yurdundan
kuş gibi uçarken yuvadan
kaburgalarım ciğerime
batıyor gibi sızlarken yüreğim
gitmeden son kez
memleketin kokusunu ciğerlerime çekiyorum
ah annem ah
binbir zorlukla
kekik kokulu dağlardan
umut diye
devşirdiğin çiçekleri
yarın diye
büyüttüğün bebekleri
düşman olsa gönderirmiydi
bilinmeyen yadellere
ah annem ah
sert dağ yamaçlarında açan çiçeği
suya hasret zambakları
düşman olsa çiğnetirmiydi
gurbete düşen çocukları
gurbette güllerim kurudu kaldı
baharda badeler tat vermez oldu
ömrümün en güzel gençlik çağında
masal gibi eriyip gittim kaf dağında
kaç mevsim geldi geçti gurbet ellerde
hasret türküleri okunur dillerde
bıraktık geride yer yataklarını
tandır başında anlatılan masalları
erkenden gidenler gittiler
dönenler döndüler
tozlu yollarda gurbete düşenler
saman alevi gibi parlayıp söndüler
doğdugun yerden
doyduğun yerlere
uzaklara uzaklara
çok uzaklara
gurbete taşıyan ayaklara
yazık çok yazık
gurbette kurulan tuzaklara
dikkat et yavrum azıcık

ŞİİR: ALİŞ GÜLDEN