0
Yorum
2
Beğeni
5,0
Puan
814
Okunma
Güneş değmemişti teninin nemine
güzelleştirmemişti zaman gamzelerin deki gülüşleri
Yüzünü, karanlığın derinliğine çeviren kadın
soluk almamıştı mutluluğun içinde
Küçücükken öğrendi susmayı
adet diye yasakları yüklendi nefsine
Abisi, babası, kocası vardı
en çok onlar kırardı minicik yüreğini
Acırdı hep bir hayal gibi evde dolanıp duran annesine
benzesin istemezdi kaderi annesinin kaderine
Korktuğu kaderin prangası ayağındaydı
ne bırakıp gidebilirdi, ne de yürüyebilirdi ileriye
Bir sessiz boyun eğişle yaşamı sürüp gidiyordu
adlandıramıyordu kendisini, mutlu bir insan diye..........a&yvsl
5.0
100% (1)
