"Sütleğen bahçelerin son inciri bu/
Yüreklerimizde döllenen…”


Ete bürünmüş acıların son demi
Birazdan çekiştirecekler
Bir yanda soluk günahlar
Ötesinde vefa durakları
Mimi çekilen gözlerin duası
Hayra alamet değil/
Bal dudaklar büzüşürken
Ateşte…


Bu köprü!
Sıratın bir kolu
Giderken üryan
Sönerken ağulu
Sözlerden ırak bir meçhüle
Yüreğe taş bağlasan boş
Ufak hesapların ayrımı yok
Düşün iklimlerinde umarsız


Sol yüzü telve dünya
Bir fal üfle benliğe
Saç tellerin kopunca
Nereye tutunacak elin
Uzak badirelerin kime
Son pişmanlık çaya üflenen
Tat eksenleri…


Son kez!
İffetine üşüşen leş kargaları
Bıyık buran inançlar
Muştulara özenti
Çarmık seansı
İlmek ilmek
Adalet…


Kalbe gömülü;
Ne yaparsam dünyada
Kıblem insan/yönüm turna
Her semaha uzanış
Diyetleri ödemesiz
Pazarlık bu
Göğümüzde
Yükselen…


Araf’a!
Kuş sekileri
Renk çalanlar
Ya/da kire bulanan
Budala karanlıklar


Dolsa da bohçam
Bahtsız gelinler kefensizdir
Bir kuru ekmek ve zemzem


İşte bütün ibadet çehrem…