Hiç özlenmediğimi varsayarak başlıyorum bu şiire
bu sokaklar diyorum sonra
genelde gitmek için tarif ederler gelmeyi
ziyanı yok
beni ağlarken bir tek gözyaşlarım görür
bir de annemin ördüğü kazak
onu da giymiyorum artık
ne tesadüf ki o da beni giymiyor artık
artık kimse kimseyi giymiyor

sahiden sevdiklerim
sahilden geçerken bir banka otururlar da sanki
sonra giderler
ziyanı yok
kitaplar aldım
sayfa sesleri için sırf
rüzgar aldım biraz da

hiç özlenmediğimi varsayarak üzülüyorum bu şiire
canım ne çok şey istiyor aslında
bir dilek ağacına asılmak örneğin
sonra bütün bir kışı
esmer bir kızın örttüğü battaniyelerle geçirmek
ziyanı yok
bazı geceler
ellerime gidiyorum
ayaklarıma gidiyorum
saçlarımla yatıyorum
dudaklarımla öpüşüyorum
bazı geceler
ziyanı yok

bestelediğim en güzel duanın
kabul olması için ettiğim
dualar
kötü yola düştüler
tanrı onları affetsin

tanrı affetsin onları
çünkü insanlar
uzun bir süredir birbirlerine meşgul olmakla meşguller

hiç özlenmediğimi varsayarak yok oluyorum bu şiire

birazdan yine ağlayacağım

- davetlisiniz!


Cemil Kara