08.12.2012/KAYSERİ

ÜZÜLME ANNE...

yüzüme bakınca,
öyle korkuyorum ki,anne..
gözlerimdeki kederi,hüznü
bulutlanan yüzümü,
görüp de üzülürsün diye ,anne...

altüst olan duygularımı,
bir yaprak gibi savrulan hayatımı,
kan revan olmuş,şu virane kalbimi..
içimi okuyan gözlerinle,
bakıp da sessiz sessiz ağlama,
gözlerinden süzülen yaşları saklama diye anne..


sessizliğime bakıpta,gizli gizli izleme..
içimde kopan fırtınaları görmezden gel anne..
doyasıya yaşamak hem acımı,hem yasımı..
ne varsa hayata dair,
kırık dökük duyguları,
sevgiye dair kırıntıları,
hepsini savurdu rüzgarlar.....
benden geriye kalan,
şu gönlümün yarasını...
sıcaklığınla iyileştir anne...

hep öyle şevkatinle dokun yaralarıma,
iyileşir belki,en iyi ilaç senin sevgin anne..,
tut ellerimden tekrar,ayağa kaldır beni..
sanki ilk doğduğum günkü gibi...
göğsüne bas sımsıkı ....
bir daha bırakma beni anne....

sana içimden geçenleri ,
nasıl söylerim bilmem ki...
dayanır mı anne yüreği..
ıslak bir mendil gibi..
nasıl da fırlattı attı,hayat beni
bilsen ne kadar acıtıyor ,
anılar hüzünlü yüreğimi...
şimdi anı desemde,
daha dün gibi..
hayatımın içinde
yok yok bilesin ki...
anlatsam anlar mısın anne..
anlayınca beni sevginle,
şefkatli kollarınla...
sımsıkı sarar mısın ?
üzülme diye anne....

emekli öğretmen
gönül beyan