Ben
Mevsimlerden en çok baharı severdim.
Bir ağacın dalında çiçek görsem
Tomurcuğunu sana benzetirdim.
İçim kıpır kıpır olur,
Çocukluğum gelirdi aklıma....
Yaşamak ne güzel, derdim.
Gülerdim.
Sahi,
Sen baharı sever miydin?
Unuttum.

Bu şehirde erken uyanıyor
Palmiyeler üzerindeki serçeler..
Palmiyeleri ne çok severdim-bilirdin.
Sahilde dalgın dalgın yürürken bir başıma..
Martı seslerinle kendime gelirdim.
Yanımdan insanlar geçerdi...
Ben hüzün dolu,
Ben
Birilerine dargın.
Ben
Birisine yürekten yangın
İçimden ağlamak gelirdi...

Yolcu vapurları
Karşıyaka’ya hareket ederdi...
İskele kenarında, olta atanlar vardı..
Bakardım,
Hiç birinden sen çıkmazdın.
Okula giden çocuklar geçerdi yanıbaşımdan.
Ellerinde kitaplar,
Yüzlerinde gülücükler.
Mutluluklarını gözlerinden okurdum.
Çocukların her birisi ayrı bir şiirdi..
Ah İZMİR !
Güzelim, Soluğum,
Can bulduğum..
Ne gizemli,
Ne coşkulu bir şehirdi....
Sahi,
Sen İZMİR’ i sever miydin ?
Unuttum.




Necdet GÖKNİL