hayrettin taylan




ben’den önce başlar benlik kokusu
sen’den önce başlar sensizliğin korkusu
yitirilişlerin yok olan kavmi gibi yayılıyor ayrılığın tınısı
bekleyişin göçleriyle geliyor başka sevda perisi
beni sevmenin suçluluğunda başlıyor unutulma zirvesi
yarini unutan yarını unutur cümlesinde öksüz özneyim
vebalimin annesi yok, aşk babası olsam da neye yarar
sorgusuzluğun burgusu imliyor boyun bükülüşümü
varılmazlığın takviminde eriyor gün be gün bensizlik
kendimle tanışmanın yağışlarına karışıyor damlaların
artık ıslanarak, severek, alışıyorum sensizliğe
2…
ayrılığın göçebesiyim, açlıkların çadırındadır gönlüm
yufka yürekliğine yünler ördüm, yönüm aşka kıble
kendime üşenirliğin ünlü üşünürüyüm
seni sevmeyi bu yüzden unutamıyorum

boş vermişliğin veremine çare arayan çar’ın çağrısıyım
kement bağlamış algıların çağrısında çözülüyorum sana
vedalaşmayı bilmeyen sende kalışın lal zal’ıyım
dokunmatik hatalarım sensiz her tende, her ben’de
film seninle bitsin, seninle başlasın aşkın yolculuğu
3…
kukla sahnesinde takla atan arayışın adılıyım
sevda arenasında gelişinle vuruşan gladyatörüm
sensizliğin bütün tanımlarında yarimi tutan sözcük bağrıyım
felek ustasının eleğinden geçip kendimle bölünüyorum aşka
Oyunlarım boyumla, huyumla, sevda selimle aynı akıntıda
sandığın her sandıkta saklı aklın bilinmişlik kalemiyim
sandığın her şeyi yaşamaya geldim seni severek
sandığım sensin, içinde ben var, sen var..aşk var