4
Yorum
3
Beğeni
5,0
Puan
1340
Okunma
Yutuyor bu şehir beni
Ardımda anımsanacağım bir belirti bırakamamışım beceriksizliğimden
Kaybolmuşum kalabalık bir hareketlilik içinde,
Yolumu sorsam, bilen yok…
Aile bağlarım, dostluklarım,
uzun mesai saatlerindeki teşrifi mesailerim yok… eskimişler.
Bu şehir beni mahkum ediyor bir ıssıslıkta…
ben ve duygularım mahkumuz…
Duygular…
Yani, özlemlerime ve öfkelerime dair karman çorman pişmanlıklarım…
Hangisi pişman olmaya değer ya da değmez
Hangisiyle baş etmek mümkün…
Bilemiyorum ki…
Biri kalbimden hançerlemiş,
Biri sırtımdan…
Mahkum etmişim hepsini, zindanlarımda, müebbetsiz cezalarla.
Duygusallar meclisi ise açmakta kapılarını tüm zindanların.
Ve beni başbaşa bırakmakta onlarla
En savunmasız halimde
Yine vururlar yüreğimin en olmadık yerinden
yaralanacaktır en mantıklı lopundan beynim…
5.0
100% (2)
Cevap Yaz