Benimdir yalnızlığım, benimdir ancak
Hele hele akşam dörtte karaltıyı seriyorsa gök soframa
Kalbim dümen başına geçirilmiş külah gibi tek tabanca
Yoktur bir başınalıkta bir sakınca
Ve sakince ölebilmekse yatağında alicenap
Benimdir yalnızlığım, benimdir ancak
Kar türküsünde ateş çatında rakı somyasında
Boğazkesen’de bir evliya şuurunda
Ve vakitlice sokağı tarayan kediler gibi meşakkatli
Sahibinin er sesidir benim yalnızlığım

Benimdir yalnızlığım, benimdir ancak
Soğuk haddelenmişim camın kenarına kupkuru
Cereyanlara gelmişim oyma desenler arasından cumbada
Hüsranın tek sesli şarkılarına dem tutar kuşlarım, kuşlar sefil
Geri çekil sürünmesin sana parmak uçlarımdaki zifir ve sigara kokum…
Akşam benim en kadim korkum, pervaz küflerinden doğurduğum gölgeler
Yahut perdeler bir zul antre ile dalya der
O ki yalnızlığımdır kılıcım, uzunca bir tirat gibi elimde yükselir
Hükümran olduğum bu köhne yerde körleşir, körleşir ve daha
Kan ile pas tutan şarap küfesidir benim yalnızlığım







---