Behey gönül, dönde bir yol, sen kendini tan eyle,
Ziyan olan günlerine, bakı verip ah ile.
İnsanlıkta insan kalmaz, hayvani her neşeyle,
Adam ol da, eşek kalma, eyvah ile vah ile.

Dedim, dedi, demişkiyle, tuz dökerek yarama,
Hakikati öğrenmeden, hiç kimseyi kara’ma,
Aklın tuzak kurmuş iken, başka suçlu arama,
Yaban sana vatan olmaz, girmiyorsan dahil’e.

Bunca yıllar çabaladın, neler geçti elinden,
Olan biten çevirilmez, giden zaman yelinden,
Cümle âlem, kendin dahi, emin olsun dilinden,
Sözün pişip yanmayınca, oyalanma lâf ile.

Cehennemi görmediysen,bırak cennet çizmeyi,
A dan başla, Z ye kadar, öğren artık dizmeyi,
Korkuyorsan derinlerden, bilmiyorsan yüzmeyi,
Serapları derya sanıp, kürek çekme nafile.

Sen kendini okumadan, bin cilt kitap aktarsan,
Türlü cübbe giyerek, başına sarık sarsan,
Medine’ye otağ kursan, kırk kez kâbeye varsan,
Bulmadıysan yazık olmuş, sen aslını rah ile.

Bütün dünya senin olsa, hep burada kalacak,
Kim, mukayyet verdi ise, mutlak geri alacak,
Önce onun, şimdi onun, yine onun olacak,
Saltanatlar baki değil, oyalanma cah ile.

Hakikatin dervişini, Allah bırakmaz naçar,
Bir kapıyı kapatırsa, on’unu birden açar,
Onun bitmez keremi, dür-rü güherler saçar,
Kul gemisi yanaşsa, yokluk denen sahile.

İki kulak bir duyunca, bir görse iki gözler,
Öze bir gayret düşer, özün üzünü özler,
Ulanırken art ardına, neden bitmez bu sözler,
Tesir etmez söyleyene, öyle böyle, kâh ile

Meratibi silsileyi, anladıysan ne mutlu,
İdrak edip hakikati, yaşıyorsan, ne kutlu,
Sözde değil can gözüyle, yaşıyorsn şuhutlu,
İç içe bir bağın vardır, hem de, en ön saf ile.

Kıyametler kopsa bile âşıklara dokunmaz,
Damla düşer denizlere, esamesi okunmaz,
Cennetler le cehennemler var olana, yok ummaz,
Kim bakıp da, kim görür ki, yaralıyı şah ile.

29.12.2012...Mustafa Yaralı