Yine yitirildik sanırım…
Rüzgarlara saldın beni ve unuttun benliğindeki bizi.
Ben; sensizde, seni yaşamayı, öğrenmeyi hiç istemezken,
Aslında çok olmuştu… sensiz de yaşamayı öğrenmeyi.
Ama geçti, gitti hepsi.
Sadece senin içinde ve
Bensiz bedenindeki sende

Rüzgarlara bıraktın beni ;
Savruluşumu bile beklemeden, yere çakılmamı gözledin.
Senin içinde bir an yaşayışım, seni üzeceğindendi belki,
Öldürmekten korkmadın beni.
Artık tamamen ölü bir kişiliğim senin için belki…
Ama doğru söyle hiç mi düşünmedin beni…

Hiç mi aklına gelmiyorum, hiç mi?
Kahvaltılarımız, köpeğimiz, hayalini kurduğun evimiz, ….
Aklına gelmiyor mu?
Ellerimizin buluşmasında ki ahenk ya peki ya da sana sarılışım.
Anlamsız geliyordur, eminim senin için.
Sen başkasını beklerken ben sımsıkı sana sarıldım hayallerimde.
Öleceğim gündür belki, sana kavuşma düşüncemin biteceği an.

Rüzgarlara saldın beni ve artık bende sarılabiliyorum.
Kıssa ve öz duygularıma.
Öleceğim anda bile ağzımdan çıkacak olan o son söze sarılıyorum!!!
‘’SENİ SEVİYORUM’’a aşkıma…
Sana yaşattığım acıları yaşamakla, hayatıma devam ettiğimi sanmaktayım.
Umarım hep beni sevdiğini söylediğindeki gözlerinde gördüğüm ışığı
Bir gün tekrar görürüm.

HOŞÇA KAL