Köy bizim köy,yıl bilmem kaç,
Herkes işe güce muhtaç.
Yolu yoktu çamur olsun,
İşi yoktu nimet bulsun.
Acı dolu elem dolu,
Sanki kıtlık aç kulu.
Bayramı yok gündüzü yok,
Gerçek gülen bir yüzü yok,
Amma,
Allah,kula ümit vermiş,
koş bul,bulda kazan demiş.
Ara bul,ama gel gücenme,
Kul isen,kimseyi küstürme.
Arayan Mevla’sını da,,
Bulurmuş,belasını da.
Biz bulduk yüce Mevla’yı,
Demek,kabul etti duayı.
Ve bir kapı aralandı,
Bir,çok işsiz yararlandı.
Adı:Avrupa.
İlk önce korktuk çekindik,
Rızık içindi sevindik.
Dağları taşları geçtik,
Umut bayrağını açtık.
İşi vardı her şey boldu,
nice hayal gerçek oldu.
Önce biz geldik yabancı,
Çoluk çocuk oldu hancı.
İyi oldu geldiğimiz,
Alın teri yediğimiz.
Sarıldık hep hayallere,
Kapı açtık ümitlere.
Zaman hızlı geçiyordu,
Çocuklarda büyüyordu.
Hayat normal her şey adil,
Varlık vardı yokluk değil.
Lakin!.
Noksanlık var,azışıyor,
baktık durum karışıyor.
Biz, biz idik eskisi gibi,
Oğlumuz değil biz gibi.
Çelişki gider kızımız,
bundan dolayı sızımız.
Girdiler yabancı yola,
dağıldılar sağa sola.
Gidişat kötü yok yönü,
ne ucu belli ne de sonu.
Bir öne bak birde sona,
Evlatlar yabancı bana.
Serbest ettik hür oldu,
yaşam çeşit tür oldu.
Bu hürriyet baş tacıymış,
medeniyet denen acıymış.
Aldık geldik buraya,
Tuz ekildi açık yaraya.
Durum vahim yara dolduk,
Yazık ne umduk ne bulduk.
Umut edip , alıp geldik
gavur mu olsunlar dedik

Düzenleme-14-05-2007