Dalda gördüm kiraz biri al biri beyaz,
Kalem dile gelince yaz yeniden yaz,
Kışlar baharlar geçince gelirmiş yaz,
Zaman geçmiş saçlar olmuş bembeyaz..

Bir çiçek gibi açmadan tomurcuklandın,
Dal olup rüzgârlarda hızla sallandın,
Bir hicrana düşüp zamanında ağladın,
Kalamazsın ne kışa nede bahara kaldın..

Ak, kara derken açılmış yürekte yara,
Tedavisi yok iyileşmiyor olsa da para,
Kalem dile gelince yazıyor işte kazara,
Gözler görmez olmuş etraf kap kara,

Çiçekler açınca anlar bir, bir kokuya,
Hepsi bir başka alem olmuş angarya,
Çıkar için insanlar bölünmüş parçaya,
Çıkış kalmamış kapılar kapanmış bu yana..

Acınacak hallerine gülüp de geçerler,
Ardından açmadan birden soldu derler,
Bir zaman sonra ecel deminden içerler,
Herkes ardın bir şeyler gizli söylerler..

Kalem işte aklına ne serse onu yazıyor,
Yazıyor yazdıklarını zamanlar yaşıyor..
Kanayan yaralar dermanlarını arıyor,
Yol bulamayınca da acep nasıl olur diyor..

Bırakalım dünler dünde artık kalsın,
Bunca açılan yaralar bir an kapansın,
Yandığımız yeter biraz başkası yansın,
Bu kelam bu kadar artık bu konu kapansın…