Ne fark eder uzaklara gitsem de,
Ateş yüreğimde, çile ensemde,
Gurbeti vatana tercih etsem de,
---Kaçamam kendimden, ben yine benim,
---Gölgem gibi sanki bahtım, kaderim.

Değişen ne var ki? Sadece mekân,
Gün yine boğucu, kasvetli akşam,
Her taraf bulanık ne yana baksam,
---Yer demir, gök bakır, kaskatı dünya,
---Maddenin içinde kaybolmuş mana.

Meçhullerle dolu her yeni sapak,
Yollar ya sarp yokuş, ya çıkmaz sokak.
Gün batmak üzere, menzilim uzak,
---Muhannet vadisi geçit vermiyor.
---Kalleştir havası, çok sert esiyor.

Umutla çaldığım bütün kapılar,
Kapanır yüzüme, kırbaç şakılar,
Üstelik üstüme çöken çatılar,
---Gönül duvarımı temelden yıktı,
---Ne ben adam oldum, ne de can çıktı.

Bela rüzgârının estiği yerde,
Hangi gül bahçesi uğramaz derde?
Dizde derman bitti, gözdeki fer de.
---Cefa erbabının çektiği çile,
---Yaşanıyor ancak, gelmiyor dile.

Hep aynı çırpınış, hep aynı kafes,
Acılar içine sıkışmış heves.
İçimde boğuşur, çığlık çığlık ses.
---Bir ses ki, o sese kulaklar sağır,
---Hissedip duymanın, bedeli ağır.

Mahpushane sanki şu sonsuz âlem,
Et kemik içinde tutsaktır gayem.
Hiç kimse derdimi anlamaz madem,
---Eyyy sahte büyücü bahtımdan el çek.
---Sar beni hakikat, sev beni gerçek.

11.01.1989...Mustafa Yaralı/Bursa