Bunca yaşadın düşünmedin hiç ölümü
İstemesen de soldurdu bak gülünü
Yaşamamış olursun dününü bugünü
Beklemedik anda ölüm kapıyı çalınca

Şakıyan söyleyen diller söylemez
Dertlensen artık derman eylemez
Gül yüzün, bakan gözlerin gülmez
Ansızın bir anda ölüm kapıyı çalınca

Bunca zaman düşündün mü zamandan,
Sana emanet verilmişti taşıdığın can,
Gelince dönüşü olmaz sen buna yan,
Umursamadığın anda ölüm kapıyı çalınca

Yarını hiç düşünmeden kendini yaşadın,
Bilmez misin senden öncekileri bakmadın
Bak sonunda pişmansın elleri boş kaldın.
Bağırsan da koşan olmaz ölüm kapıyı çalınca

Ne kadar çok uzun ömür yaşarsan yaşa
Tüm yaşayanlar için ölüm gelecektir başa
Sadece ismini şanını yazarlar dikilen taşa
Unutulur gidersin ölüm kapıyı çalınca

Hava ne olursa olsun seni oraya koyacaklar
O mezarda ne yaşadın hiç sormayacaklar,
Ahir kelamını mezarında sana soracaklar
Ne cevap vereceksin ölüm kapıyı çalınca

Ecel geldi gideceğin yeri gördün
Bir gün bende gider miyim dedin
Taşıdığın sayılı son nefesi de verdin
Nefes de kalmaz ölüm kapıyı çalınca

Yalnız kalıyorsun konulduğun o yerde
Sorsam bunca sevenlerin hani nerde
Yükün hayırlısı ise sana çare olur derde
Çareler ararsın o an ölüm kapıyı çalınca

Bunca eşin dostun ardından yasla ağlaşır,
Dost akrabaların tabutunu sırtında taşır
Toprağa giderken herkes üzgün bakışır.
Üzerine toprak atarlar ölüm kapıyı çalınca

Düşün taşın aklını iyi topla başa,
İnsan gibi verilen ömrünü yaşa,
Ecel beklenmeden geliyor başa,
Hazırlıklı ol işte o an ölüm kapıyı çalınca