İstanbul’da yaşamak zor arkadaş
aralık’da kar yağdı isatanbul’a
yollardan çamur akıyor
düşünce insanlar üstüne basıp geçiyor
kimse dönüpte yüzüne bakmıyor
üzerim kirlenir diye yerden bile kaldırmıyor
istanbul’da yaşamak zor arkadaş
haydarpaşa garında sırtımızda yorgan döşek
erkenden çocuk yaşta gelmişiz istanbula
düşmüşüz şehrin varoşlarına
dostluklar feda edilmiş üç pula
otobüslerde insanlar tıka basa
yaşa asgari ücretle nasıl yaşarsan yaşa
istanbul’da yaşamak zor arkadaş
ne kadar kuleler yükselirse yükselsin
metrolar nereden geçerse geçsin
fildişi kulelerde ataşehirde
kimimiz kapıcı kimimiz güvenlikçi
kimimiz gündelikçi kimimiz temizlikçi
istanbul’da yaşamak zor arkadaş
ümit edersin ümidini çalarlar
hayal edersin hayalini satarlar
garipler kimsesizler sur dibinde yatarlar
yırtık elbisesiyle göze batarlar
vicdanı olanlar şömine başında nasıl yatarla
istanbul’da yaşamak zor arkadaş
önce yokuşları tırmanacagız bir bir
sonra geçecegiz uzun ince bir yoldan
beşiktaş’tan barboros bulvarından
tutabilirsek hayatın son vagonundan
istanbul’da yaşamak zor
kimin eli kimin cebinde belli değil
kaybolmuş komşuluklar
yok olmuş örf adetler
sokaklar güvenli değil
istanbul’da yaşamak zor arkadaş
denizden geçmek
trene binmek
ezilmeden kavşakları geçmek
beşparasız pazara çıkmak
eve ekmek götürememek
sigortasız kayıtsız çalışmak
çalmadan çırpmadan
yavşaklara dalaşmadan yaşamak zor
istanbul’da yaşamak zor arkadaş
üsküdar’dan kadıköy’e
nasıl döneceğiz artık köye
kurşun atıyor millet meteliğe
yer yataklarından kuş tüyü yataklarına
kim elini uzatacak sokak çocuklarına
körüklü otobüslerle geçerken boğaz köprüsünden
seyrederken etrafı dert etme yaşa
yeter artık ya devlet başa ya kuzgun leşe

ARALIK/ 2012 ŞİİR : ALİŞ GÜLDEN