Bacağımda bir şarapnel parçası
Yaşatıyor beni asker misali
Etimde yabancı bir madde
Kemiğimde bir metal parçası gibi
Duruyor aşkın bende...

Seni içime çekmeye çalıştıkça
Yokluğun genzimi yakıyor
Zehirli bir duman doluyor ciğerlerime
Sigara desem değil
Nargile desem hiç değil....
Y o k l u ğ u n . . .
Yokluğunun ardında bıraktığı
Zemherilere sürüklediği
Zehirli bir duman sadece . . .
Ve puslu bir şehir havasında
Kan döküyor göz pınarlarım...

Başkası duysa korkar
"Ama" der,
"Nasıl olur da böyle yaşanır ?"
Şarapnel vücudundayken
Her gün senden bir parça koparırken
Nasıl olur da
Bu acıyla yaşıyorsun" der . . .

Halbuki ben alıştım
Hiç kapanmayan bu yara edasına . . .
Üstüm başım hazan koksa da
Ben alıştım her gece
Çığlıklara dost
Acılara mesken olmaya...

Lakin bilmiyorsunuz ki
Her halimin beyanı sevgiliye ithaftır,
Her acımın çığlığı Mecnun’a sestir...
Yüreğim, fecri bekleyen Leyla’dır

Mecnun’un aşkı şarapnel misali
Yüreğimin kuytularına saplansa da
Saçlarıma kan bulaşsa
Hüzünler üzerime devrilse de
İçim / r a h a t
Az kaldı / f e c re
Az kaldı mutluluğu üzerime giymeye . ..

// "NazLı ’nın KıRık KaLeminden...." //