Gece bu kadar sükut doluyken
"Sevmek istiyor insan!" diyorsun...



Nasıl da yalnızlık soluyorsun,
Ciğerlerini parçalarcasına acıtıyor içini...
"Sevmek diyor!" beynin, sertçe fısıldayarak
O sana ölmek gibi geliyor...
Alışmış yürek sevdikçe ölmeye ya öyle anlar tabi
Sonra yüreğinden mi gözlerinden mi belli olmayarak
Bir kaç satır yaş geliyor...
"Sevmek..." diye yankılanıyor bir müddet beyninde
Ve sen umarsızca, yine sonunu düşünmeyerek
"Sevmek istiyor insan" diyorsun...
Diyorsun ya yüreğin ne kadar hazır buna?
Ya gözlerin kabul ediyor mu günlerce ağlamayı?
Peki ya bedenin de onaylıyor mu yine geceler boyu uykusuz kalmayı?
Ya aklın...
Her şeye, herkese anlatırsın da derdini,
İşte o dinlemez...
Dinlemez seni...
Bir defa öğrenmiş sevmenin ölmek oluşunu
Tekrar o hataya düşmez, seni de itmez o dipsiz kuyuya...


Kısacası artık;
Ya sever aklından vazgeçersin,
Ya da unutur aklını seçersin...




Zeynep Baki