Efendim,

Kraldan,

Daha çok kral olana;

Kraliçe denir.


Bu aslında,

Dünyanın,

Her yerinde böyledir.


’Eşinden korkmayan,

Allah’tan hiç korkmaz’ derler...


İşte bu nedenle,

Tarihte,

Hiç bir kral,

Kral iken,

Krallığı bırakmaz!

Daha doğrusu,

Bırakamaz!


Farz edelim,

Bu kral,

Çok idealist olsun!

Ve desin ki

’Egemenlik Kayıtsız Şartsız Milletin’dir.

Hatta

23 Nisan’ı

Çocuklara armağan etsin!

Ve ben çekiliyorum,

Arkadaş desin!


Valla,

Bir kere

Bu kralı,

Önce anası,

Sonra eşi,

Topa tutar,

Ardından,

Naaşı,

Top arabasına konur!


En başta,

Anası;

Analar ne aslanlar doğurur,

Ben seni kral olarak doğurdum,

Analık hakkımı sana,

Helal etmem!

Emdirdiğim sütler,

Haram-zıkkım olsun!

Der!


Baban,

Seni benden doğurmak için,

Ne Haremler,

Ne Topkapılar kurdu,

Ama

İçlerinden,

Sadece

Bana nasip oldu!


Yani

Ana kraliçe,

Oğulun dağılmasını istemez!

Birlik ve beraberlik ister!

Diğer arılardan,

Bal ister!


Çünkü

Kim istemez ki

Bir eli yağda,

Bir eli balda olmayı?


Kraldan,

Daha kral olan,

Kraliçe,

Ana Kraliçe ile

Arayı bozmamaya,

Özellikle dikkat eder;

Çünkü

Kral’ın sağolsun,

Harem ve Topkası sayesinde,

Elini sallasa ellisi,

Durumu mevcuttur!

Ve

Makam ve ünvanları ne olursa olsun,

Tarih sayfaları,

Gelin-kaynana muhabbetleri ile doludur!


Kraliçe,

Kraldan daha kral olur ama

Krallar,

Neticede;

Ana kuzusudur,

Ana sözü dinler!


İşte bu nedenle,

Hiç bir kral,

Tahtını terk edemez!


Çünkü

Dünya;

Maddi/manevi menfaat çatışları ile

Uçkur ve çukur davalarından ibarettir.


Bu nedenle,

Kral,

Ya

Asi birisi/birileri tarafından,

Ya da

Yeter ulan!

Bıçak kemiğe dayandı,

Etli ekmek miyiz biz?

Diyen,

Bir ahali tarafından,

O güzelim tahttan,

Maalesef indirilir!


Buna bazen,

’Ekmek bulamıyorlarsa,

Etli ekmek yesinler canım’ lafı,

Bazen de

Taht dahil,

Hiç bir makamda,

Gözü olmayanlar,

Sebep olur!


Gerçi deseler ki

Seni indiriyoruz ama

Al hazine senin olsun!

Buna,

Hiç bir kral,

Ses çıkarmaz!

Çünkü

’Parayla saadet olmaz’


Gerçi

Şu sıralar,

Nataşalar varken

Parayla,

Pek,

Saadet olmuyor artık!




Çünkü parayı veren,

Maalesef

Kuşu öttürüyor!


Neyse konumuz bu değil,

(Neydi ki?)

Lafı fazla uzatmayalım!

(Uzatan kim?)

Esas konuya dönelim!

(Hadi bakalım!)


Şu bu ya bu şekilde,

Artık bu solan bahçede,

Bülbül değil de

Krallara yer yok!

Yani

Gitti taht!


Ellbette

Buna,

Başta,

Anası,

Danası,

Yedi sülalesi olmak üzere,

Üzülecek,

Çünkü

Menfaat sona erecek!


Biri de çıkacak,

Kendisi Kral olmak varken,

Harem ve Topkapı’yı,

Elinin tersi ile itip

Hazineye de

Şöyle yan gözle bakmayıp

’Egemenlik kayıtsız şartsın Milletin’dir,

Diyecek,

Ve

Halkın önüne,

Boya sandığı değil de

Seçim sandığı koyacak!


Ben,

Hangi konu olursa-olsun,

Bana hayırlı bir işte vesile olanları,

Her zaman,

Rahmet ve minnetle anarım!


Kraldan sonra,

Makamlar gelip-geçici,

Hizmet kalıcıdır,

Diyen herkesin,

Şöyle düşünmesi lazım!

Ulan,

Hala krallık olsa idi

Bizim burada,

Ne işimiz vardı?


Allah bin kere,

Razı olsun!

Bizi buralara,

Getirenlerden de

Götürenlerden de!