Merhum Cemil Çiftçi’ye…

Meslek hayatı boyu, sınıfa girdiğinde
Konuşmaya başlarken, ilk sözü selâmıydı.
Doğru bildiği şeyden, asla tâviz vermezdi
Hak, hukuku gözeten, fikriyse âlemiydi.

Dâvâya hizmet etti, kalemiyle, seriyle
Sonunda zayıf düştü, bir kemik bir deriyle
Hem telif hem tercüme, onlarca eseriyle
Geride bıraktığı, son sözü kelâmıydı.

El kendini üzse de, o elleri üzmezdi
Kolay kolay kimseye, sinirlenip, kızmazdı
Doğru olan kalemi, eğri büğrü yazmazdı
Şerrin tilmizleriyse, onun hep Bel’âm’ıydı.()

Ecel vakti gelince, onun da rızkı bitti
Kasım yirmi dokuzda, o da göç edip gitti
Hem halka hem de Hakka, yıllarca hizmet etti
Eğitim ve öğretim, terbiye tâlimiydi.

Kime ne zaman neyi, ne denir onu bildi
Söz söylerken, yazarken, dili en sâde dildi
Fikri de adı gibi, faydalı ve Cemil’di
Soyad; “Çiftçi” olsa da, sabanı kalemiydi…

29/11/’12
Hanifi KARA

() Bel’am: Terbiyesiz, aç gözlü, pisboğaz, obur…
“Bel’am bin Bâura” adında bir İsrail oğlu ve Firavun yanlısı…