Silahın soğuk yüzündeyken yokluğun
Yollara düşmüş gölgelerin var senin
İçimde salınan hırçın rüzgarda
Sabahlara yazılmamış şafakların var senin
Gidişini unutmadı bir türlü yüreğim
Sürüklendim bir sese doğru savrulan rüzgarla
İçimde sen, dışımda sen, gözlerimde sen
Kulağımda sendin beklediğim…
Hayatı koydum bir kenara
Bir istasyonda, seni beklemek oldu işim
Zamanını kolladım gelmeyen trenlerin
Oysa, ne çok şey diyecektim sana
Ne çok şey anlatacaktım bir çırpıda
Beklettim içimdeki tüm sevgi sözlerini
Ama hiç gelmedi o tren bu istasyona
Diyemedim yüreğimden dilime düşenleri
Uzaklardan bana gelişini bekledim
Bir tren sesinde bekledim bana seslenişini
Bekledim, umutlarımla birlikte bana gelişini
Ne bir ıslık sesi vardı ne de raylarda uğuldayan bir gürültü
İki mesafeli yürek gibi rayların yanımdaki duruşu
Ama ufukta öylemi ki, birleşen iki yürek gibi birbirine dokunuşu
Uzayıp giden o raylar da benim gibi beklemekteydi
Onlar da terk edilmişliğin acısındaydı sanki
Ne sen vardın ortalarda ne de seni bana getiren o tren
Hasret boyu uzayan raylara döktüm gözlerimi
Bekliyorum raylarla birlikte seni bana getirecek treni
Gel artık, ne olur gittiğin gibi
Diyeceklerim eskimeden dilimde tükenmeden nefesim
Sevdiğimi dilime tüy, yüreğime hasret ettim
Gel artık dayanamıyorum yokluğuna
Uzandım gözlerimle birlikte rayların soğuğuna
İstasyon değil artık rayların karanlığıydı durağım
Altımda taş döşeli demir yığını bir toprak
Üzerimde ise ölüm ağacından düşen bir yaprak
Gelsen de olur artık gelmesen de...

Ayfer KOÇ