Hiç bir şeye benzetemediklerimize,
Fikrime uymuyor diye kenara ittiklerimize,
Bir işin altından kalkamaz diye düşündüklerimize,
Burun kıvırıp kendimizden aşagı gördüklerimize,
Hemen yakıştırıvermezmiyiz kuş beyinli diye...

Oysa,dün ruhumu dinlendirmek için sahilde otururken,
Burunbahçenin tepesinden gökyüzünü seyrederken,
Elimde olmadan kuşlarla insanları mukayese ederken,
Şaşkınlığıma ne yapsam ne etsem enğel olamazken,
Seyrine hayran hayran bakakaldım kuşlar uçarken...

Bir hizada ip gibi dizilmiş bir kümeydi,
Sanki gökyüzünün hakimiyeti ellerindeydi,
Başı sonu belli ve pek de ahenkliydi,
Her kanat kırpışları bile zerafetliydi,
Önderinin ardında güven içerisindeydi...

Sapmaması kopmaması gerektiğinin bilincindeydi,
Kendinden gayet emin ve oldukça asilceydi,
Nerden ne zarar göreceğinin farkında
Ne yaptığının, nasıl yapacağının kaygısından ziyade,
Kararlı,gururlu ve birlik içerisindeydi...

Şimdi ben yanmazmıyım kuşların kadersizliğine,
Onları bir şeye benzetemeyenlerin fikrine,
Bir kuşun bütünlüğünü bile beceremeyenlere,
Özğürlük ve hakimiyeti bir arada yürütemiyen,
Kendim dahil insanım diye böbürlenip gezinenlere...
YAZIK....


ÇİMDİK.....21.11.2012