ÖYLESİNE HIZLI ÇARPIYORDUKİ MİNİCİK KALBİ…
BİLİNÇSİZ KORKULAR İÇİNDE,BELLİ…
-----
Düşmüştü yuvasından, almadan avuçlarıma..
Hafiften bastırdığım kanatları,
Yetmemişti,ilk uçuş denemesinde !..
Öylece çırpınıyordu yerde,çaresiz…
Eğilip,avucuma aldığımda,acılar içindeydi ,belli….
Hızlı-hızlı çarpan zavallı kâlbi,
Yetmedi çaresiz çırpınışları;
Kaçıp,avuçlarımdan özgürlüğüne !..
Bin yıllık sevgilimdi sanki;unutamadığım…
Minik gagasına kondurduğum öpücüklerden sonra,
Üç dakika sürmemişti,dünyadan göçmesi…
Neden hiç gelen olmamıştı arkasından!?,,
Anası,babası,kardeşleri !..Neden?..
Minicik çığlıklarla inerek,arkasından…
ÖZELLİKLE Mİ ATILMIŞTI YUVASINDAN?..
Minik, hasta,güçsüz,çelimsiz diye mi ?
Kimbilir..Neslini koruma güdüsü müydü?
Miniğin ölümüne sebep?..
Tarifi imkânsız acılarla geçen altmış yıl…
Penceresinin ,altından geçerken,
Gençlik AŞKIM’ın,
Çatlayacak sanırdım kâlbim…
Tıpkı minik kuşun,avucumdaki,
Çaresiz çırpınışları gibi…
O’nu,İlk Aşkımı ,unuttuğumu zannettiğim,
Unutulmuşluklarım oldu da…
Unutamadım zavallı Miniği..
Sanki bin yıllık AŞKIM’dı unutamadığım…
————————
Birinci bölümün sonu..
Mehmet Cemalettin Bayhan-ERDEK-2005





Bu zavallı miniğin avucumda ölümü…
Bin yıllık sevgilimin ölümüydü sanki,
unutamadığım…Birinci bölümü bukadar
değil aslında..Benim de çok acıklı
bulduğum uzunca bir kısmını yırttım..