figanımıza kulak asmaz düşen yapraklar,
kendi kimsesizliklerinin derdinde savrulurlar,
etraflarına bakmadan...
oysa ne kadar çok yaprak vardır,
onlarla aynı,topraktan,aynı ağaçtan,aynı daldan...

yapraklar kulak asmaz figanımıza,
kendi yalnızlıklarıyla debeder öperler toprağı,
kendi yalnızlıklarıyla çürüler,
kovulurlar,daha hazan’ın tadını çıkaramadan...

düşen yapraklar figanımıza kulak asmaz,
ellerimizden tutamazlar,
kendi tutunacak dalları bile kalmamıştır çünkü...
bizi dinleyemezler,kendi gürültülerinden...

düşen yapraklardan medet umamayız...
düşen yapraklar figanımıza kulak asmaz,
elimizden tutamaz,
bizi dinlemez,
bizi sevemezler...
hazan’ı izleyeyim derken dağın tepesinden,
uçuruma savrulur giderler param parça...
yapraklardan medet umamayız...
umamayız yapraklardan medet...
...
medet Ya Rab...
medet...
...