Sabahın ilk ışığı değince yeryüzüne,
Damla, damla döküldü çiğ tanesi toprağa,
Soğuk saba yelleri teğet geçer yüzüne,
Bağlanan kollarını mecalsizdi tutmaya…

Feri gitmiş gözleri ilişecek yer buldu,
Biraz nemliydi bank, birazcıkta soğuktu,
Irgalandı bedeni mecalsizce oturdu,
Yüzünde mat ifade, sesi hafif boğuktu…

Ucu delik çorabın, eskimişte bir terlik,
Elleri ceplerinde cebinde yok metelik,
Başındaki yazmanın çiçeği güzden kalma,
İçimden dedim: “bacım bu ne hal, bu ne nicelik”…

Sessiz çığlıklarında yüreğindeki aşklar,
Boğazına dizilip, yutağına durdular,
Onun acı haline yanıp da bütün kuşlar,
Bir, bir kanat çırparak bir hamlede uçtular…

Dağınık saçlarını öyle bir geri attı,
Nazarı kurşun oldu yüreğime fırlattı,
Yara aldı yüreğim kalbime diken battı,
Parktaki yalnız kadın bende korku yarattı…

DUDU BAYRAM/ANKARA