Bizler,sevda yüklü insanlardık
derviş hassasiyetinde akardık zamandan geleceğe
gökyüzüne baktığımızda gülüşlerimize yağmurlar eşlik ederdi
boşluklarımız tebessümlerimizle dolardı
ne zaman bir cenâze ,bir toy görsek,
tek yürek olurduk ağıt ve sevinçlerimizde…
fakir,zengin,ölen,ağlayan biz olurduk ortak ülküde
geceleri özümüzle hesaplaşır ,seccâdeler ıslatırdık sabahlara dek
kendimizle hemhâl olur,değişirdik evrenle birlikte
bazı zamanlar,karlar üşürken gecenin ayazında,
maviden lâciverde dönse de umutlarımız,
işten başka şeylere de çokça vakit ayırırdık
karaları bağlayan analarımıza koşardık sıcacık kucak özlemiyle
bir yumruk gelip çöreklense de boğazımıza,yoksulluğumuza ağlamazdık
sabahın ışımasıyla birlikte sabana koşardık kendimizi öküz yerine
idare lâmbasının ışığında Elif Ba okur yoksulluğa gülümserdik
tarhanaya sallarken tahta kaşıklarımızı,
görünmeyen mutluluk ve yorgunluk sarardı yüreklerimizi
…………..olduğumuz yerde uyuklarken…
şimdi bakıyorum da;
gönül tellerini okşayıcı birkaç kelime esirgenir olmuş
“ben” merkezli bir hayât tarzı hâkim olmuş ruhlarımıza
ne çok uzaklaşmışız ilkeli yaşamaktan
ne çok ihmâl etmişiz karşılıksız sevmeyi
mukavvadan insan müsveddeleri kaplamış her yanı
sokaklarda kartpostal renkler
ve
bir karanlık içinde döne döne ruhlarını yiyenler
çığlıklar …
gözyaşları…
öfke…kan…kin
yozlaşmış bir dünyanın yankısı bu gök kubbedeki…
ateş böceklerinin pırıltısı kaybolmuş bu insanların gözlerinde
ne çok ihmâl etmişiz insanî yanlarımızı,değil mi..?

Ama ben gene de ümitvarım,
İnancın var olduğu her yerde mavi baharlar her daim filizlenmeye hazır,bekler,diyorum
yeter ki gülümsemeyi unutmayalım karşımızdakine..