7-8 yaşlarında
Bir köy çocuğuydu Ümmü Gülsüm
Ümmü Gülsüm iki nenesinin de adıydı
Babası vermişti ona bu adı doğduğunda

Gurur duyardı taşımaktan adını
Sonsuzdu nenelerine onun saygısı
Mutluydu Ümmü Gülsüm köyünde
İki de ağabeyi vardı onun evde

Yamalıda olsa entarisi
Pek severdi onu üstünde
Altındandı ama kulağındaki küpesi
Dayısı almıştı ona hediye

Geçen yıl gelmişlerdi onlar bu köye
Lanet etmişti babası köylerindeki töreye
Pılıyı pırtıyı toplayıp bir gecede
Kaçıp gelmişlerdi şimdiki evlerine

Karınları doysun diye
Birde iş buldu babası
Ailece çalıştılar tarlada
Ama yemek yapmak için onlara
Evde kaldı anası

Her gün pamuk toplarlardı
güneşin altında
Gülerdi hep yüzleri
kavrulsa da elleri
Huzur doluydu kalpleri
Ağanın tarlasında
olsalarda maraba

Cıvıl cıvıldı Ümmü Gülsüm!

Hiç susmazdı çenesi yorulsada
konuşmaktan
Hep hikayeler anlatırdı babasına
okuduğu kitaplardan

O kadar çok çalışırdı ki
Boyunu aşsada işler
Hiç yoruldum demezdi O
Yaşına bile bakmadan

Gün batımında dönerlerdi evlerine
Kotarırdı anaları yemeklerini sevgiyle önlerine
Bir de güzel doyardı karınları afiyetle
Günleri gelip geçerdi hep bu düzende

Birgün çıktılar yine hep beraber evden
Anaları el salladı onlara
kayboluncaya dek görünürden
Güle oynaya vardılar tarlaya
Başladılar her zamanki gibi pamuk toplamaya

Birden bir tabanca patlayıverdi yanlarında
Ortalık karardı sanki bir anda
Koşuştu herkes korkudan sağa sola
Ne olduğunu bile anlayamadan daha
Yığıldı babası onun kucağında
Ağabeyleri az ileriden koşup gelsede yanlarına
Yapacak birşey kalmamıştı artık babalarına....

Köylerinden gelip bulmuştu onu kanlıları
Üç el ateş edip vurmuştu babalarını

Şaşkındı Ümmü Gülsüm
Donup kaldı....

Kucağında kanlar içinde yatarken babası
Herşey bitmişti artık
Kararmıştı dünyası

7-8 yaşlarında
Bir köy çocuğuydu Ümmü Gülsüm
Hayat doluydu O, hep konuşurdu
Yığılırken kanlar içinde babası kucağına
İşte o gün sustu Ümmü Gülsüm
Ve herşeye sustu
Hayata küstü Ümmü Gülsüm
Ağzını bıçak dahi açamadı bir daha da...


Nazan Yazıcı Kalcı