Sevince insan, karun gibi zenginleşir dünyası
Yaşamak lezzetlenir, renk cümbüşü hülyası
Bir dev olur, adeta, başı yıldızlara değecek
Uykuda, uyanık, her nefeste sürüp gider rüyası

Sevince insan, cansiperane esir düşer kendine
Prangalar vurur ellerine, kollarına, kalbine
Kuşlar gibi şen, rüzgar gibi özgür olsa da
Yüreğinden bağlıdır, sevdiğinin, saçının bir teline

Sevince insan, hep mutluluk değildir yaşadığı
Umutsuz özlem ve hasret, çokça hayal kırıklığı
Ne gidebilir, ne de getirebilir uzaktakini yakına
Kalp değildir, dünya yüküdür göğsünde taşıdığı

Sevince insan, gidemez uzaklara sevdiğinden
Vazgeçemez, tuttuğunda şifa umduğu ellerinden
Korkar, hiç olmaktan, ayrı kalıp yok olmaktan,
Dünyasını aydınlatan hayat ışığı gözlerinden

Yine de sevmeli insan, kaçınmadan sevmeli
Özel birisi olmalı yaşamında, hasretle özlemeli
Sonunda hüsran, ayrılık korkusu olsa da
“Seni seviyorum, hem de dünyalar kadar” demeli
24.11.2008