RAHMET’e UZANAN YOL’da…
İLK AŞK’a ENSON ŞİİR’dir….
———————————-
Belki de incinir diye,koklamağa kıyamazdım..
Saçını okşamak için elimi uzatamazdım..
O Bal rengi gözlerinin derinine bakamazdım…
İşmar edip,çağırmadan yanına da varamazdım…

–En YÜCELERİN YÜCE’si Rahmet-i Rahman’a aldı;
–Hasret tükenip,kavuşmak artık Ahiret’e kaldı..

Elvedasız çekip-gitmiş! ..Seni bunca derde salan,
Hayallerin,ümitlerin herbiri bir koca yalan! ..
Acısı ve hasretidir sevgilinden arda kalan! ..
Var-git artık,bundan sonra hayalleriyle oyalan…

–Mukadder olan’a bak ki,seni yangınlara saldı! ..
–Kahküllerinin hayali yanık yüreğinde kaldı..
.
Nihayet Ölüm olunca,unutmak kolay olmuyor..
Dua etmekle RAHMAN’a,hatırası kaybolmuyor! ..
Nice eğlensen,dolaşsan,bivakit yeri dolmuyor..
Hatırasıyla bu gönül altmış yıldır avunmuyor…

–Sabahın ışıltısında ruhum kederle bunaldı;
–Hiçbir şeyle avunmayan gönül, hüsranla daraldı! …

Ba’zen sabahın yeliyle,fısıltılarla seslenir..
Ba’zen Rahmetler misali,ba’zen Çise’lerle gelir..
Sahilde ararım O’nu..Minik dalgalarla gelir;
Bulunmaz Çiçekler gibi,kokusu CENNET’ten gelir..

–Acıması yok FELEĞİN! ..Beni yerden yere çaldı!
–Çok gördü bana SEVGİ’yi..Koparıp elimden aldı! .
.
-Mehmet Cemalettin Bayhan/ERDEK-06.06.2008