ÇOCUKLAR DÜŞÜNDÜM ‘’çocukluğunu yaşayamayanlara’’

çocuklar düşündüm
el ele tutuşmuş
dairecikler yapmış
halka halka oluşmuş
dünyacıklar yaratmış
çocuklar düşündüm
ağıtları yakılmış ülkemin
anadolusunda


ortasında değil amerikanın
batısında değil avrupanın
osakasında değil japonyanın
çocuklar düşündüm
türkülerin şarkıların
feryatlara dönüştüğü memleketimin
ortasında


çocuklar düşündüm
oyuncakları taştan ve topraktan
farksızlar düşen yapraktan


sen ki
nice acıları toprağına gömdün
fakat
bir bebeğin ağlayışını
ve gözyaşını
içine sindiremedin
büyüyecek bu bebek
büyüyecek bu acı ninniler
büyüyüp adam olacak karşında

çocuklar düşündüm
olanaksızlıkların
ve acımsılığın yanıbaşında
yoksunluğun gücendirmiyor beni
beni düşündüren
gözü yaşlı öz evladın




çocuklar düşündüm
dizleri üzerine oturmuşlar
ellerini yukarlara açmışlar
dua değil yaptıkları
lanetin bir başka adı

çocuklar düşündüm
gözyaşının yere
ağlamanın töre olduğu
ülkemin anadolusunda


bıçakla oynamış bu çocuklar
bıçakla
elleri yüzleri kanatılmış
kan bürümüş bunların gözünü
büyüyecek birgün bu çocuklar
hesap soracaklar birilerinden
ağlamamak
ve ağlatılmamak için
kanla yeminlerini yazıp
acı acı gülümseyecek
bu çocuklar…..
Gaziantep Aralık 1992