herşeyin bir ruhu var
evlat bak dedi
çocuk baktı yaşlı amcaya
ne demek şimdi dedi çocuk
dinle evlat dedi
otur şöyle
kaya sevgilisi toprağa sarılmış yatıyordu
dağın tepesinde
ve zaman zaman ovaya bakar
rüzgarla birlikte ıslık çalardı
mutluluktan
tepesinde rengarenk çiğdemler kardelenler
yetiştirir kokusunu savururdu gökyüzüne
kartallara yuva olurdu bazan
bazende gölge olurdu eteğindeki kevenlere
günün hikayesini anlatır geçerdi zaman
birgün garip adamlar geldi
ellerinde balyozlar ve çekiçler
ve dinamitlerle
kaya anlamadı birşey
toprak tedirğin
daha öncede eşekli adamlar geçerdi yandaki tepeden
ama aldırmazdı
ama bunlar başka
baktı yüzlerine şöyle
biri hışımla indirdi balyozu tepesine
digeri çekiçlerle
parçalamaya başladılar gövdesini
kayanın
ve derin inlemeler geldi kayadan
ve dinamitleri patlattılar
kaya parçalara ayrıldı
sevgilisi toprak daha fazla tutamadı
gözyaşı pınarları taşarcasına ovaya doğru akmaya başladı
adamlar sevinçle gülüyorlar birbirini kutluyorlardı
oysa bunça yıllık iki sevgili
toprak ve kaya ayrılmış ve kaya parçalara bölünmüş
toprağınsa karnı yarılmıştı
parcalarının iniltileri
rüzgarla birlikte ağıt yakıyorlardı
ve onların ruhu gökyüzüne karışmıştı
hiçbirşeye kötü davranma ve üzme
çocuk üzüldü
demek herşeyin ruhu var amca