Yazmasan okumayacaktım
Sana yaşadığım mutluluk, yaşadığım bedbahtlıkla baktım
Güzel sözlere evlatlık verilmiş yetimim ben
Dilinin ışığıyla aydınlat aşkın kirlettiği yüzümü
Söylediklerin değiştirmeye yetsin hüznümü
Kalbim sana emanet ey şair!

Ne beşiğimden sorumlusun ne de öldüğümü senden bilecekler
Karanlığınla şafaksız bıraktığın yarınları bir ben bileceğim
Sözünün ettiği zulmü bir ben bileceğim
Senden ödünç aldığım su, suladığım çiçeğin sırrı kalacak
Yazdıkların bağışlatmaya yetsin aşkın kusurlarını
Kalbim sana emanet ey şair!

Şimdi iki yakana yapışan ellerime aldırmadan yaz
" Gördüğüm, bildiğim, yaşadığım kadar."
demeyi eklemeyi unutmadan
Umuduna namlu dayadığın yarınların sahibi karşına çıktığında,
"Ben sadece beni boğan ırmağın sesiydim." dersin
En azından okyanusların derinliğinden sorumlu tutulmazsın
Yine de yazarken unutma
Kalbim sana emanet ey şair!

Aklımın en ücrasındaki şüpheden tut,
Hoşgörümün en taze filizine kadar senin
Gözümün karasına bir boşluk borçlu kalma
Ben sende yaralarımın kabuğunu yoluyorum
Hadi bana aşkın can yakmadığını göster
Kalbim sana emanet ey şair!