Ben yalnızlığı gelip geçer görmedim
Gökte uçar görmedim
"Cahit KÜLEBİ" gibi
Ben arkadaş oldum yalnızlıkla
Ne geçer ne uçar...

Ben nerede imkansız varsa onu sevdim
"Özdemir ASAF" gibi
Dokunmaktan çok düşledim
Görmekten çok özledim
Ve aşk öyle haindi ki...

Farkındayım
Gündüzlerin azaldığının
Gecelerin uzadığının
"Edip CANSEVER" gibi
Martılar sustu
Deniz itti kıyıyı...

Saymıyorum
Ölüp ölüp dirilttiklerimi
Sevgi duvarını aştım
Kör karanlıklarda yalnız açıyorum
Gözlerimi
"Can YÜCEL" gibi...

Bütün sevgileri attım içimden
Varlığımı yalnız sana verdim ben
Geceleri bir ses böler uykumu
Elverir ki bir gün çağırırsın beni
Ansızın haykırırsın bana: Nerdesin?
"Ahmet Kutsi TECER" gibi...

Bir çakıl taşı ısınır içimde
Bir kuş gelir konar yüreğimin ucuna
Çakıl yakar, kuş çırpınır bir biçimde
Ağaçlar tepeden tırnağa donanır
Seni düşünürken
"Bedri Rahmi" gibi...

Ah! saklı gülüm
Sana veriyorum hayata ayrılan buseyi
Avuçlarımda camdan bir şey gibi sıkıyorum kalbimi
Toprak çanaklarda
Güneşi içiyorum
"Nazım" gibi...

Çok uzaklara gitmeden
Karacaoğlan demeden, Yunus demeden
Şairlerin nidası idi şiir
Kim böylesine güzel anlatabilir ki? Aşkı
Şairlerden başka
Kim böylesine güzel bakabilir ki aşka
Kim yalnızlığı gökte uçurabilir?
Kim dokunmadan düşleyebilir ki?
Kim susturabilir martıların çığlıklarını?
Kim ölüp ölüp diriltebilir hayatı?
Kimin uykularını geceleri bir ses böler?
Kimin yüreği çakıl taşı gibi ısınır?
Ve kim güneşi içebilir toprak çanaklarda?
Çok uzaklara gitmeden
Nesimi demeden
Pir Sultan demeden
Şairlerin nidası idi şiir...

08.10.2012/İZMİT

Mehmet Fikret ÜNALAN