Hayallerimin kıyısın da kalakaldım.
Sonbahar rüzgarları gbi estim.
Elin de bir kuru ekmek.
Ayakları çıplak bir çocuk, güldü gözlerime
İşte mutluluk dedim baktım gözbebeklerine
Ayazda çıplak ayaklarına aldırmadan uzattı ekmeğini
Açmısın; sordu titrek sesiyle
Sonra başını eğdi, minicik dudaklarından
Neden üzgünsünüz diye sordu?
Nerden anlamıştı üzgün olduğumu
Kendisi teselliye muhtaçken
Kocaman yüreği mi hissetmişti mahzunluğumu?
Saçlarını okşadım, Sevdim soğukta üşüyen yanaklarını
Yüreğimin taaa içine baktı yüreğiyle
Isıttık birbirimizi içten sevgiyle
Yol boyunca hiç aklımdan çıkmadı
Çıplak ayakları ve bir kuru somun ekmeğini benimle paylaşması.

Ne olmaz dünya işlerine üzülüp kahrediyoruz
Oysa ne muhtaç insanlar var çevremizde
Acımak yerine sevmeliyiz yürekten herkezi
Kir pas içinde olsada elleri,yüzleri
Gönüldür insanın zenginliği

NOT:Bu duygu selini bana yaşatan küçük arkadaşıma selamlar candan.