Memleketimi en çok bu mevsimde özlerim
Kırlarını, gelincik tarlalarını
Kıpkırmızı develik çiçeklerini

Bahçeleri alabildiğine kuşatan
Çitlembikleri
Fesleğenleri
Birde güneşe kafa tutan ay çiçeklerini

Yorgun çam ağaçlarıyla
Yarı çıplak çınarları
Mevsim gözetmeden
Küllü yeşiliyle salınan zeytin ağaçlarını

Ve dere kenarlarından
Suya dalgın-dalgın, bakan söğüt fidanlarını
Canhıraş sesleriyle hafızamı işgal eden
Ağustos böceklerini birde

Kim bilir kaç kilometre yol kat edip
Sonunda suya kavuşan kaplumbağanın
Boynunu kabuğuna çekişini

-Boz bulanık akan dereleri-

-Zamanı mıydı sanki
sen düştün ansızın usuma şimdi -

Öfkeni asi poyrazlara benzetirdim hep
Tebessümünü, saksıdaki beyaz karanfile

Ben seni en çok bu mevsimlerde sorar oldum
Asi rüzgârlara
Ve Mersin ağaçlarıyla kekiklerin kokusuna

Ben seni en çok
Gün batımları arar oldum ufuklarda
Özlem mi, öfke mi bilemiyorum ama
Alabildiğine yoğun duygularla

Ve güneş batarken yüzünde en son gördüğüm
Hüzün bulutlarını hatırlıyorum

Kısacası gördüğüm her nesnede
Seni arar oldum bu sıralar
Ben aradıkça sen kayboldun
Ve sanıyorum artık sen bende yoktun

Şimdi elimde bir kördüğüm,
İşte bütün bunlar çözmeye çalıştıkça
Daha da çoğalıyor ama varsın olsun

Bir gün elbet yine karşılaşacağız
Sil baştan başlayacağız biliyorum
O güne kadar ben hep seni arayacağım
Her yağmurda, her çiçekte, her mevsimde

—Hadi sen de bir şey söyle, bakma öyle

—Peki söyleme

—Ama ne olur bari düşlerime gelmeyi ihmal etme


Hatice AK/27.06.2012