Ben her sonbahar da umut kesemi boşaltıyorum
ve yeni ufuklara açtığım yelkenlerim suya düşüyor her seferinde
Rüya ile gerçek arasında sıkışıp kalıyorum ben her sonbaharda

Şöyle adam akıllı bir kışa hazırladığımı sanıyorum kendimi
Ama her kış bir önce ki kıştan daha adam çıkıyor nedense
Neden sebep ilişkileri içinde kayboluyorum ben her sonbaharda
Her şeyi biraz daha resmileştiren bakışlarımız arasında
Ağzımızdan çıkacak dumanlara hazırlıyorum kendimi

Yeşilden sarıya dönerken yaprakların kıyısında
Ben ağacın derdine düşüyorum ,yorgunluğuna çare düşlüyorum
Bütün yaz meyve verişleri içinde şimdi ki sükunetin de gölgesine duruyorum
Ben sonbaharda kışı ilkbaharda yazı değil sevgili

Yazık sırası ile yaşayamıyorum hayatı belki de
Belki de yitip giden ömrümüze bu serzenişlerim
Zamanın içine sıkışıp kalışlarımızdan bu yakarışlarım

Ama gel gör ki dört mevsim diye keyf-i kederi dörde bölen
Belki bir yerlerde görüp duyup anlıyordur halimden

A.B.2012