Gündüz fener yakıp insan ararken,
Zamane gülleri başlar yararken,
Etrafı toz pembe renkler sararken.
Yaralı kaybolup gider sislerde.

İnsan olarak sayımız fazla. Fakat insani davranış aradığımızda bulamıyoruz. Gittikçe yabancılaşıyorum yaşadığım çevreye ve döneme. En yakınlarım bile bana bu kadar ince düşünceli olma, ezilirsin diyor. Sanki ince düşünceli ve hassas olmak kötü birşeymiş gibi. O denli kabalaşıyor ki insanoğlu, incelikli davranışlar anormal sayılıyor. Kırılp incindiğinizde şu savunmayla karşılaşıyorsunuz. Sen hassassın ben ne yapayım. Yani düşüncesiz ve kabaların sayısı çok ya ben azınlıkta kalmış oluyorum. Azınlıkta olunca ben, bana kötü davranan herkes de haklı duruma geçmiş oluyor.
Bir de akıl veriyorlar, sen değiştir kendini diye. Yani ben de düşüncesiz, patavatsız, kaba bir insan olursam sorunlar çözülecek. Onların dünyasında kavrulup gideceğim, sesim çıkmadan. Ne acıdır ki, değişmesi gereken benim. Çoğunluğa uyması gereken de.
Neyse ki dünyadan göçmeye uzun uzun yıllar kalmadı. Kaba çiçek ekenler dünyaya kötülük biçerken, ben acı çeksem de sevgi çiçekleriyle veda edeceğim evrene.

Şiir, o kadar güzel anlatmış ki içimde yara olan konuları. Ben de içimden geçenleri ekledim yoruma, müsadenizle.
Saygılarımla.

hayal deniziii tarafından 10/3/2012 8:59:31 PM zamanında düzenlenmiştir.