11
Yorum
11
Beğeni
5,0
Puan
4279
Okunma
Evvelden beri kasvetli gelmiştir hep otogarlar
Oysa ki
Ayrılanlar kadar kavuşanlarda vardır
Sarılanlar arasında
Eller havalanır gökyüzüne doğru
Gözlerimde bir hüzün başlar
Düşünmem hiç belki de gelene uzanıyor bu el diye
Hep gidenlerin sureti düşer gözlerimin aynasına
Sebebini bilmediğim bir hasret sağanağı başlar yüreğimde
Yağmur bulutu yüklenir gözlerim
Boğaz kırk boğum derler yaa
Kırk tane düğüm atılır cümlelerime
Konuşamam
Yağmur bulutlarını dağıtamam gözlerimin
Ne de yağdırabilirim doya doya
Hep hüzünden ağlamaz ya insan
Belki kavuşmanın gözyaşıdır yanaklara düşen
Ama nedense
Otogarlardaki gözyaşları hep ayrılık izi bırakmıştır gönlümde
Sevinçtende olsa akıtamam
Gözlerime hapsederim
Hüzün yağmurlarını da
Mutluluk damlalarını da
İlk vedayı ne zaman yaşadı yüreğim
Ya da
En son ne zaman ağladım mutluluktan hatırlamıyorum
Bildiğim bir şey varsa
En kötü vedayı seninle yaşadık anne
"Ben ölürsem çok ağlama" dediğimde
Otogarlardaki ayrılık hüznünü gördüm gözlerinde
İçime akıttım gözyaşlarımı
Hala aynı anne
Ağlayamıyorum vedalarda
En son sevdiğimi uğurladım otogarda
Yine ağlayamadım
Hani derler ya
Sevdiğini Allah’a emanet edersen
Bir daha görmeden ölmezmişsin
Yürek dolusu emanet ettim seni Yaradana
Biliyorum bu eller vedaya uzanmadı
Gözyaşlarımda hüzünden değil özlediğimden
Annem gibi sevdim seni
Ve ona ettiğim veda kadar dokundu yüreğime gidişin
Avuçlarımda masum izleri duruyor sevdamın
Gözlerimde sebepsiz gözyaşı
Unutma
Bu bir veda değil
Sadece dua
Allaha emanet ol yâr
Yakamoz Deniz (Serpil TÜGEN)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz